İlk insanlar, sürekli yiyecek ve su arayışı içinde göçebe bir yaşam sürüyorlardı. Küçük kabileler mağaralarda ve kaya oluşumlarında basit barınaklar kuruyor, bağımlı oldukları hayvanlar göç ettikçe ve mevsimsel değişimler yaşandıkça insanlar da barınaklarını terk ediyordu.
Bu yaşam tarzı yüz binlerce yıl boyunca devam etti, ta ki yeni bir devrin habercisi olan ilk çiftlikler kurulana dek. Yaklaşık 12.000 yıl önce Neolitik Dönem (Cilalı Taş Devri) başladı.
Ekinleri yetiştirmeyi ve hayvanları evcilleştirmeyi keşfeden avcı-toplayıcılar, yerleşik hayata geçerek kalıcı barınaklar inşa etmeye başladılar.
Neolitik kentler, yakınlarda bulunabilen her türlü doğal malzemeden yapılıyordu ama çoğu ev, örme ve sıvama tekniğiyle inşa ediliyordu. Ahşap çerçevelerin arası dallar ve sazlarla örülüyordu.
Bu örgü de gübre, çamur, saman ve su karışımı bir sıvayla kaplanıyordu. Sıva hem yapıyı güçlendiriyor hem de ev sakinlerini soğuktan ve yağmurdan koruyordu. Ancak odun bulamayan Neolitik insanlar evlerini ve hatta mobilyalarını taştan yapıyordu.
Türkiye’de bulunan Çatalhöyük yerleşiminin sakinleri, ev duvarlarını sıcak güneşte sertleşen kerpiçle örmüştü. Çatalhöyük, şimdiye dek keşfedilen en büyük yerleşimlerden birisi. 8.000 kişiye ev sahipliği yapmış olabileceği sanılıyor. Yerleşim yeri, hem su hem de inşaat malzemesi kaynağı olan bataklıkların yakınına kurulmuş.
Ancak arkeologlar, bu kadar çok insanı bir araya getiren şeyin sadece kaynaklar olmadığını; aynı zamanda düşmanlara karşı güvenliğin sağlanması, iş bölümü ve topluluk ritüelleri olduğunu düşünülüyorlar. Neolitik yerleşimcilerin yaşamları hala oldukça ilkeldi, ama bu ilk kentlerde yaşam giderek gelişecek ve bugün ulaştığımız medeniyetin yolunu açacaktı.
Kaynak: How It Works