Paraşütler 1960’lı yıllarda askeri pilotları güvenli bir şekilde yere indirmek için tasarlandı. Ama macera arayan insanlar da kısa süre sonra paraşütle atlamaya başladı. Bununla birlikte, günümüzün modern yamaç paraşütleri basit telli paraşütlere pek benzemiyor. Yamaç paraşütleri sadece inişi yumuşatmak için değil, aynı zamanda hava akımlarını kullanarak gökyüzüne yükselmeyi sağlayacak şekilde tasarlanıyor.
Paraşütçülüğe uygun hava akımları üçe ayrılıyor. Bunların ilki olan “termal kaldırma kuvveti”, güneş genellikle kayalık bir alanı ısıttığında ortaya çıkıyor. Isınan hava genleşerek yükseliyor ve yamaç paraşütçülerinin havada kalmak için kullanabileceği termal sütunları oluşturuyor. “Sırt kaldırma kuvveti” ve “dağ dalgası kaldırma kuvveti” ise bir dağın zıt taraflarında meydana geliyor. Hava akımları dağ yamacına çarpınca yukarı tırmanmak zorunda kalıyorlar. Paraşütçüler de bu akımları kullanarak yükselebiliyor.
Hava akımlarından faydalanmak için yamaç paraşütçüleri fizik kurallarını başvuruyor. Hava, paraşütteki “hücum kenarı” adı verilen açıklıktan girip “firar kenarı”ndan dışarı akarken pilotlar dönmek istedikleri yönde asılı kontrol kolunu çekiyor. Örneğin, sağa sapmak isterse sağ taraftaki kolu hafifçe çekiyor. Kola bağlı ip, kanadın şeklini değiştirerek sağdaki hava akışını azaltıp paraşütü o yöne döndürüyor. Gökyüzünde yön değiştirmek, vücut ağırlığınızı istenen yöne vermek kadar basit de olabiliyor.
Kaynak: How It Works