Zulu Savaşçıları

Zulu savaşçıları, yüzlerce veya binlerce savaşçıdan oluşan, ibutho denilen birliklerden ayrılırdı. Genç ve bekar erkekler ana savaş gücünü oluşturuyordu. Şefler genellikle askerlerin 30’lu yaşların ortalarına kadar evlenmesine izin vermiyordu. Zulular evlendikleri zaman ibuthodan ayrılma kararı alabiliyor ve yalnızca savaş zamanında birliğe dönmeleri gerekiyordu.

Kalkanlar sadece savaş zamanında dağıtılıyordu. Olası iç savaşların önüne geçmek için barış dönemlerinde Zuluların kalkan taşıması yasaktı. Genç birlikler koyu renkli kalkanlar kullanma eğilimindeyken, daha deneyimli birlikler açık renkli kalkanlarla kendilerini savunuyordu. Kalkanları düşmanları devirmek için kullanıyorlar, sonra da kısa mızraklarını düşmana saplıyorlardı. Farklı kalkanlar, liderlerin savaş meydanına farklı birimleri ayırt etmesini sağlıyordu. Zuluların düzenli ordusu yoktu. Savaş yoksa evlerine dönüyorlardı.

Ordunun ikmal sistemi yoktu ve çevrede bulduklarıyla idare ediyorlardı. Bu yüzden operasyonlar kısa sürüyor ve ama belirleyici oluyordu. Zulular çevreyi herkesten iyi biliyorlardı ve pusu saldırılarında çok etkiliydiler. Savaş becerileri sayesinde rakip kabileleri fethederek genişlediler ve işgalci Avrupalılarla da mücadele ettiler.

Önemli Savaşlar

⇒ Isandlwana Muharebesi (1879)

⇒ Rorke’s Drift Muharebesi  (1467-1477)

Bufalo Boynuzu Düzeni

Zulular, 1879’daki Isandlwana Muharebesi’nde İngilizleri ezici yenilgiye uğratan bir taktik kullandı. Zulu Kralı Shaka’nın öncülük ettiği savaş düzeninde savaşçılar güçlü bir merkezde toplanıyor, hafif birlikler o merkezden boynuz gibi iki yana uzanıyordu. Düşman merkezdeki en güçlü Zulu birliklerine saldırınca etrafı sarılıyordu.

Bu strateji yerel kabilelere karşı çok etkiliydi ama İngilizlere karşı o kadar başarılı olamadı. Özellikle Rorke’s Drift Muharebesi’nde yoğun tüfek ateşi Zuluların İngilizlere yaklaşmasını engelledi. Ancak bu taktikle Isandlwana’daki dağınık İngiliz kuvvetlerine karşı kesin bir zafer kazandılar.

Kaynak: How It Works